«Συγνώμη κι αντίο, Ορφέα»

Γράφει η Νόπη Θεοδωρίδου - Ακοΐνογλου

Με δάκρυα στα μάτια θέλω να αποχαιρετήσω έναν ξεχωριστό σκύλο που είχα την τύχη να γνωρίσω, τον Ορφέα. Έναν όμορφο λευκό ελληνικό ποιμενικό, εύσωμο αλλά με γλυκά και καλοσυνάτα μάτια, έναν πραγματικό αγαθό γίγαντα.

Όντας ο σκύλος της αδελφής μου και του γαμπρού μου, ήταν για μας κάτι παραπάνω από ένα κατοικίδιο, ήταν τρόπον τινά συγγενής. Η αξιοπρέπεια και το ήθος του μάς έκαναν να τον αγαπήσουμε και να τον εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο, καθώς γέμισε με όμορφες στιγμές ανθρωπιάς και χαράς τη ζωή όλων μας. Ωστόσο, φαίνεται πως η αγάπη από μόνη της δεν είναι αρκετή, για να προστατεύσει αυτούς που αγαπάμε, όταν τριγύρω μας ασυνείδητοι «συντοπίτες» μας με φόλες καραδοκούν στα πιο απίθανα μέρη, θαρρείς και το ‘χουν κάνει τάμα να σταματούν τη χαρά, όπου τη βρίσκουν.

Θύμα τέτοιων ασυνείδητων έπεσε κι ο Ορφέας, πριν από μερικά χρόνια (Σεπτέμβρη του 2009), όταν στην παιδική χαρά, πλάι στο σπίτι του, έβαλαν δολοφόνοι φόλες, με θύματα αρκετά σκυλιά της γειτονιάς. Ο Ορφέας στάθηκε αρκετά τυχερός, γιατί ζήτησε βοήθεια και πρόλαβαν οι δικοί του να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Τον γύρισαν κυριολεκτικά από τον άλλο κόσμο, αφού υπέμεινε ατελείωτες ώρες αγωνίας και πόνου από το δηλητήριο. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο, μια και του απέμεινε μισό μόνο πνευμόνι, για ν’ αναπνέει. Μέρες ήταν με τον ορό να κρέμεται απ’ το δέντρο κι αυτός στωικά να υπομένει την ατυχία του. Κάναμε καταγγελίες, γράψαμε στον τοπικό τύπο, αλλά κανενός το αυτί δεν ίδρωσε. Μόνο η Φιλοζωική Αριδαίας ήρθε αμέσως επιτόπου για συμπαράσταση. Αρκετοί είναι αυτοί που μου λένε πως ξέρουν ποιοι το έκαναν, αλλά κανένας δε θέλει να καταθέσει στο δικαστήριο, όταν το ζητάμε.

Ζούμε, λοιπόν, ανεχόμενοι όλους αυτούς τους επικίνδυνους ανθρώπους, θαρρείς και κάνουμε το μεγαλύτερο κακό που ένα μέρος της αγάπης μας το δίνουμε στα ζώα. Έζησε κι ο Ορφέας ανεχόμενος το δικό του μαρτύριο, καθώς ανέπνεε με μεγάλο ζόρι, αλλά ωστόσο έδειχνε τόσο ευγνώμων όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που απολάμβανε τις μικροχαρές της σκυλίσιας του ζωής! Ώσπου, πριν από μερικές μέρες, επιδεινώθηκε η κατάστασή του και υποβλήθηκε σε απανωτές θεραπείες, σε μια προσπάθεια να κάνουν οι δικοί του ό,τι μπορούσαν.   

Από χθες η ανάσα του ήταν ένα πραγματικό μαρτύριο, αλλά δεν ακούστηκε το παραμικρό βογγητό, το παραμικρό παράπονο απ’ το στόμα του. Ήταν αξιοπρεπής μέχρι το τέλος, σε τέτοιο βαθμό, που σήκωνε το κεφάλι του, όταν του μιλούσαμε, για να μη μας κακοκαρδίσει. Έφυγε ήσυχα, στωικά, ανάμεσα σε ανθρώπους που τον αγάπησαν πολύ και στάθηκαν δίπλα του στα δύσκολα, όπως του άξιζε. Δεν του άξιζε, ωστόσο, αυτός ο θάνατος. Το ανέφερα και άλλες φορές στα άρθρα μου, δεν είναι μόνο ο θάνατος που πονά αλλά και το είδος του θανάτου! Σε κανένα πλάσμα δεν αξίζει να πεθάνει αργά και βασανιστικά, σε κανένα!

Αντίο, Ορφέα, αντίο και συγνώμη που δεν μπορέσαμε να σε προστατεύσουμε όσο θέλαμε από τους δολοφόνους. Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη.

Υ.Γ. Αυτή ήταν η ανταμοιβή που άξιζε σε ανθρώπους σαν τον Τάσο και τη Σόφη, για την πλούσια πνευματική παρακαταθήκη που αφήνουν στον τόπο μας; Δε νομίζω!

Νόπη Θεοδωρίδου - Ακοΐνογλου